viernes, 20 de octubre de 2006

"A la primera persona..."

Perquè avui tinc ganes d'escriure tot i que no és la hora en que normalment actualitzo el meu blog, però no ho vull deixar passar... Ja fa dies que escolto per la ràdio la nova cançó d'Alejandro Sanz i he pensat en compartir-la amb tots vosaltres, ja que a mi em fa reflexionar molt sobre com passem els dies de la nostra vida...

I us la presento amb una fotografia que tenia pendent d'aquest Agost durant la tornada en cotxe de Granada a Huelma a les 9 de la nit aproximadament... On ja començava a fer-se fosc i tots els àrbres i prats quedàven il·luminats pel reflex de la lluna...


A la primera persona que me ayude a comprender
pienso entregarle mi tiempo, pienso entregarle mi fe,
yo no pido que las cosas me salgan siempre bien,
pero es que ya estoy harto de perderte sin querer.

A la primera persona que me ayude a salir
de este infierno en el que yo mismo decidí vivir
le regalo cualquier tarde pa' los dos,
lo que digo es que ahora mismo ya no tengo ni siquiera dónde estar.

El oro pa' quien lo quiera pero si hablamos de ayer:
es tanto lo que he bebido y sigo teniendo sed,
al menos tú lo sabías, al menos no te decía
que las cosas no eran como parecían.

Pero es que a la primera persona que me ayude a sentir otra vez
pienso entregarle mi vida, pienso entregarle mi fe,
aunque si no eres la persona que soñaba para qué

¿Qué voy a hacer de los sueños?
¿qué voy a hacer con aquellos besos?
¿qué puedo hacer con todo aquello que soñamos?
dime dónde lo metemos.


¿Dónde guardo la mirada que me diste alguna vez?
¿dónde guardo las promesas, dónde guardo el ayer?
¿dónde guardo, niña, tu manera de tocarme?
¿dónde guardo mi fe?

Aunque lo diga la gente yo no lo quiero escuchar,
no hay más miedo que el que se siente cuando ya no sientes nada,
niña, tú lo ves tan fácil, ¡ay amor!
pero es que cuanto más sencillo tú lo ves, más difícil se me hace.

A la primera persona que me ayude a caminar
pienso entregarle mi tiempo, pienso entregarle hasta el mar,
yo no digo que sea fácil, pero, niña,
ahora mismo ya no tengo ni siquiera dónde estar.

A la primera persona que no me quiera juzgar
pienso entregarle caricias que yo tenía guardadas,
yo no pido que las cosas me salgan siempre bien
pero es que ya estoy harto de perderte.

Y a la primera persona que me lleve a la verdad
pienso entregarle mi tiempo, no quiero esperar más,
yo no te entiendo cuando me hablas ¡qué mala suerte!
y tú dices que la vida tiene cosas así de fuertes.

Yo te puedo contar cómo es una llama por dentro,
yo puedo decirte cuánto es que pesa su fuego,
y es que amar en soledad es como un pozo sin fondo
donde no existe ni Dios, donde no existen verdades.

Es todo tan relativo, como que estamos aquí,
no sabemos, pero, amor, dame sangre pa' vivir,
al menos tú lo sabías, al menos no te decía
que las cosas no eran como parecían.

Y es que a la primera persona que no me quiera juzgar
pienso entregarle caricias que yo tenía guardadas,
niña, tú lo ves tan fácil, ¡ay amor!
pero es que cuanto más sencillo tú lo ves, más difícil se me hace.

A la primera persona que no me quiera juzgar
pienso entregarle caricias que yo tenía guardadas,
yo no digo que sea fácil, pero, niña,
ahora mismo ya no tengo ni siquiera dónde estar.
ni siquiera dónde estar.


Espero que us hagi agradat tant la cançó com la fotografia, per mi és molt especial aquesta fotografia... Espero tornar aviat per aquí!

Una abraçada!

Formigueta!

sábado, 14 de octubre de 2006

"On tot comença..."

Suposo que tots tenim moments... I avui, aquesta plàcida nit he tingut jo el meu moment i la meva necessitat d'escriure, potser perquè em ve de gust, potser perquè ho necessiti no ho sé... Però em ve molt de gust compartir una fotografia molt especial per mi d'aquest estiu a Ericeira (Lisboa) on queden reflectits molts dels meus sentiments que em passen ara mateix pel meu cap i per acompanyar-la res millor que una cançó de Fito...

"[. . .] Y todas las noches, me acuerdo de ti
y te olvido cada día
y vuelvo a ser un loco
para sobrevivir, a la locura de la vida [...]




[. . .] No me sale bien la cuenta de la vida
O me sobran noches o me faltan dias
Todos los minutos que no he estado contigo
Ahora son demonios que viven conmigo
Puedes encontrarme cerca del final
Porque todo empieza cerca del final.

Espero que la disfruteu tant com jo i us pugui fer reflexionar com m'ho fa a mi... Espero tornar aviat per aquí...

Una abraçada!

Formigueta!