martes, 15 de julio de 2008

Raro!! No digo diferente... Digo Raro!!

Avui després de nou mesos necessito actualitzar el blog... I ho faré de manera diferent, per primera vegada posaré una foto que no he fet jo però que representa tot el que m'ha passat a mi i he compartit ...

No puc dormir, tot em volta pel cap i necessito plasmar-ho... Tot és com un trencaclosques al meu cap... Sembla mentida com cada persona construeix el seu món amb el seu entorn, els seus amics, les seves alegries i les seves penes... I és capaç de construir un lloc ideal i perfecte, allunyat de tots i de tothom, on compartir moltes intimitats i sentiments que de ben segur ens han marcat a tots amb altres mons... Mons que es troben en les mateixes situacions o no, però amb ganes de desconectar durant uns dies i deixar-se portar construint un lloc satèl·lit, una illa apartada dels nostres entorns on comencen històries màgiques...



I avui una cançó que realment diu moltes coses i té un gran significat en cadascuna de les seves frases dintre de la illa... "Fito & Fitipaldis - La casa por el tejado"

Ahora si, parece que ya empiezo a entender
Las cosas importantes aquí
Són las que están detrás de la piel
Y todo lo demás....
Empieza donde acaban mis pies
Después de mucho tiempo aprendí
Que hay cosas que mejor no aprender.

El colegio poco me enseño.....
Si es por esos libros nunca aprendo a:

Coger el cielo con las manos
A reír y a llorar lo que te canto
A coser mi alma rota
A perder el miedo a quedar como un idiota
Y a empezar la casa por el tejado
A poder dormir cuando tú no estás a mi lado

Menos mal que fui un poco granuja
Todo lo que se me lo enseñó una bruja

Ruinas.... ¿no ves que por dentro estoy en ruinas?
Mi cigarro va quemando el tiempo,
Tiempo que se convirtió en cenizas

Raro!! No digo diferente... Digo raro!!
Ya no sé si el mundo está al revés
O soy yo el que está cabeza abajo

El colegio poco me enseñó....
Si es por el maestro nunca aprendo a:
coger el cielo con las manos.....
A reír y a llorar lo que te canto
A coser mi alma rota
A perder el miedo a quedar como un idiota
Y a empezar la casa por el tejado
A poder dormir cuando tú no estás a mi lado

Menos mal que fui un poco granuja
Todo lo que se me lo enseñó una bruja

Es poco lo que tengo pero todo te lo doy
El oro de mi tiempo pa que te hagas un reloj
La flor de mis neuronas
Pa llevarlo en tu pelo
Y por supuesto la luna
Es poco lo que tengo

Pero todo te lo doy
El oro de mi tiempo pa que te hagas un reloj
La flor de mis neuronas
Pa llevarlo en tu pelo
Y por supuesto la luna



I no puc acabar sense una cita que m'ha arribat avui a les mans...

"Las cosas no valen por el tiempo que duran sinó por la huella que dejan"


Espero tornar aviat...

Una abraçada a tots/es!!

Formigueta.

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Tens tota la raó en la cita
Jana

Alicia dijo...

Hola Xavi!!!

M'has trobat a faltar o ja ni te'n recordes de mi? Fa com segles que vaig deixar de publicar al meu blog, pero avui no se perqué me'n recordat de ell i de tu.

El meu català encara es dolentissim com pots veure ...

Desitjo que et trobis molt bé, espero sapiguer de tu un dia de aquets!

Petons,

Alicia

IceXavi dijo...

Jana: Quant de temps sense saber de tu... Espero que estiguis bé!

Alicia: Quant de temps sense saber de tu... Com estàs?? Una abraçada ben forta!

Anónimo dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.